Τὰ ἐν Πύλῳ Ἠέλιος δ᾿ ἀνόρουσε, λιπὼν περικαλλέα λίμνην. Την όμορφη τη λίμνη αφήνοντας, στα ολόχαλκα τα ουράνια πρόβαλε ο γήλιος, στους αθάνατους το φως του να χαρίσει και στους θνητούς, στα πολυκάρπιστα της γης χωράφια απάνω' και τούτοι έφταναν στην καλόχτιστη την Πύλο, του Νηλέα το κάστρο᾿ εκεί στην ώρα επρόσφερναν θυσίες στον Κοσμοσείστη το γαλαζόχαιτο κατάμαυρους στο περιγιάλι ταύρους. Σ᾿ εννιά σειρές κάθονταν όλοι τους — σειρά και πεντακόσιοι — κι ομπρός στην καθεμιά τους κοίτουνταν εννιά σφαγμένοι ταύροι. Κι απάνω που 'χαν φάει τα σπλάχνα τους και τα μεριά θα καίγαν στον Ποσειδώνα, εκείνοι ετράβηξαν γραμμή για το λιμάνι, και τα πανιά μαΐναραν του άρμενου, το άραξαν κι όξω βγήκαν κι ως βγήκε απ᾿ το άρμενο ο Τηλέμαχος, την Αθηνά ακλουθώντας, πρώτη η Αθηνά, η θεά η γλαυκόματη, το λόγο επήρε κι είπε: «Τηλέμαχε, η ντροπή τον τόπο της δεν έχει εδώ καθόλου' για τούτο και το πέλαο διάβηκες, τον κύρη σου να μάθεις ποιο χώμα εβρέθη και τον σκέπασε και